Update

Speltherapie online: over kinderen anders vasthouden in tijden van corona

Misschien omdat ik zelf wel nood heb aan wat meer positiviteit op het moment dat het coronavirus hard toeslaat maar ik kan zeggen: ik heb vertrouwen in de ‘kleine’ volwassenen van morgen.

Meerdere malen stond ik deze week versteld van de veerkracht en het aanpassingsvermogen van kinderen tijdens therapeutische online sessies.

Hun emotionele moeilijkheden waar ze mee te maken kregen, kenden hun oorsprong al lang van vóór de coronacrisis. Omwille van dit laatste konden live sessies plots niet meer doorgaan. Maar de kinderen pasten zich aan en gingen op zoek naar eigen manieren om hun therapeutisch proces verder te zetten, weliswaar online.

Er was dat ene meisje dat met papier en tekengerief voor haar tabletscherm klaar zat al vanaf de eerste keer dat we elkaar online zagen. Ze praatte zoals ze dat anders deed. Ze tekende zoals ze dat anders deed. En ik tekende mee. Zo kreeg haar verhaal vorm. En alhoewel we fysiek ver van elkaar verwijderd waren, leek het het scherm slechts een vage grens tussen ons te zijn.

Een ander meisje vroeg me naar het speelgoed en toen ik haar de popjes toonde, begon ze spontaan een verhaal te maken. Ik speelde aan mijn kant van het scherm met de popjes uit wat ze vertelde. Ik voegde materiaal toe in de lijn van haar verhaal en trachtte op die manier zo goed mogelijk aan te sluiten bij wat ze vertelde. Het verhaal schreef ik op zoals ik dat anders ook deed en voegde het toe aan haar mapje.

Tot slot speelde ik van achter mijn scherm met een jongen een soort van vingerspel dat hij zelf verzon. Ik liet me leiden door zijn instructies en hij had zichtbaar veel spelplezier toen bleek dat ik het niet zo snel onder de knie kreeg.

In alle drie de gevallen kon ik ondanks het onlinegebeuren een grote betrokkenheid en afstemming ervaren. Meer nog ik kon merken hoe deze kinderen het heft in eigen handen namen en hun sterktes en creativiteit inzetten om de sessies vorm te geven.

Elke crisis biedt nieuwe leerkansen. Het leert me dat we in deze uitzonderlijke tijden kinderen therapeutisch anders moeten vasthouden. Net doordat fysieke nabijheid niet mogelijk is, worden kinderen er meer toe aangezet eigen bronnen aan te boren. Ze worden op die manier erg in hun autonomie gezet en benutten die ook als ze er de kans toe krijgen. Rest nog een therapeut die aansluit en hen hierin erkent. Fysieke afstand heeft in sommige gevallen dan toch niet zo een grote impact op het gevoel van verbondenheid, zo blijkt.

Misschien niet onbelangrijk om mee te geven dat ik met al deze kinderen reeds een stevige en veilige werkrelatie had opgebouwd. Dat is volgens mij wel een hele belangrijke voorwaarde.

Ik voel een zekere fierheid ten aanzien van deze kinderen en ben gerustgesteld dat ze hun sterktes die ze nu ervaren zullen benutten op hun weg naar morgen.

maart 2020